φύλαξις

φυλαρχέω-ῶ

φυλάρχης
φυλαρχέω-ῶ [] être commandant d’un corps de cavalerie, Ar. Lys. 561 ; Xén. Eq. 11, 10 ; Is. 88, 18 ; Arstt. Pol. 4, 11, 5 ; avec le gén. Is. 55, 19, etc.
Étym. φύλαρχος.