φυσητής

φυσητικός

φυσητός
φυσητικός, ή, όν [ῡ] qui fait enfler, Hpc. 622, 9 ; Arstt. H.A. 8, 7, 1, avec le gén. Arstt. Probl. 13, 6, 2.
Étym. φυσάω.