φηλός

φηλόω-ῶ

φήλωμα
φηλόω-ῶ, tromper, voler, Eschl. Ag. 492 ; Eur. Suppl. 243 ; Lyc. 785 ; A. Rh. 3, 983 ; Babr. 16, 12.
Étym. φηλός.