φηλητεύω

φηλητής

Φῆλιξ
φηλητής, οῦ ou φηλήτης, ου (aussi φιλ-) adj. m. trompeur, voleur, Hh. Merc. 67, 446 ; Eschl. Ch. 1001 ; Soph. fr. 671 ; subst. Hés. O. 373 ; Eur. Rhes. 217.
Étym. φηλός.