φωνασκικῶς

φωνασκός

φώνεισα
φων·ασκός, οῦ () maître de chant ou de déclamation, litt. celui qui exerce la voix, Arr. Epict. 1, 4, 20 ; A. Aphr. Probl. 1, etc.
Étym. φωνή, ἀσκέω.