Πιδύτης

πιδύω

πίε
πιδύω [ῑῡ] (seul. prés. et impf.) sourdre, jaillir, Plut. Æmil. 14 ; Anth. 9, 322 ; 10, 13 ||
Moy. (prés. 3 sg. πιδύεται) m. sign. Nic. Th. 302.
Étym. πῖδαξ.