πιεῖν

πίειρα

πιέμεν
πίειρα, ας [] adj. f. c. πίων, en parl. d’un repas, Il. 19, 180 ; de la terre, Il. 18, 541 ; Od. 2, 328, etc. ; Pd. N. 1, 21 ; Plat. Criti. 111b, etc. ; en parl. d’un bois résineux, Soph. Tr. 766, etc. ; rar. en parl. d’animaux, Arstt. H.A. 8, 16, 3.