πίσος

πῖσος

πίσσα
πῖσος (τὸ) [ῑ] seul. nom. acc. pl. πίσεα, lieux humides, prairies, Il. 20, 9 ; Od. 6, 124 ; Hh. Ven. 99 ; Sim. fr. 193 Bgk, etc.
Étym. p.-ê. pré-grec.