πισσοκοπέω

πισσοκοπία

πισσοκώνητος
*πισσο·κοπία, seul. πιττο·κοπίη, ης (ἡ) action d’épiler au moyen d’emplâtres de poix, Arét. Cur. m. diut. 1, 2.
Étym. πίσσα, κόπτω.