πίθηκος

πίθηκος, ου (ὁ) [ῐ] singe, Ar. Ach. 120, etc. ; Plat. Hipp. ma. 289b ; Arstt. H.A. 2, 8, 1, etc. ; ἡ πίθηκος, Babr. 55, 1, guenon ; prov. ἀντὶ λέοντος πίθηκον γίγνεσθαι, Plat. Rsp. 590b, devenir singe au lieu de lion ; π. ὑπὸ λεοντῇ, Luc. Philops. 5, singe sous une peau de lion ; fig. homme laid, magot, Ar. Ach. 907, Eccl. 1072, etc. ; Dém. 307, 25, etc. ; π. θαλάττιος, El. N.A. 12, 27, sorte de σελάχη ||