πλάγκτης

πλαγκτός

πλαγκτοσύνη
πλαγκτός, ή, όν :
I errant, instable, Hdt. 4, 85 ; Eschl. Pers. 277 ; Eur. Suppl. 961, etc. ; πλαγκταὶ πέτραι, ou αἱ Πλαγκταί, Od. 12, 61 ; A. Rh. 4, 937, etc. les Roches errantes, écueils à l’entrée du détroit de Sicile ||
II fig. qui divague, Eschl. Ag. 602 ; qui a l’esprit égaré, frappé de vertige, Od. 21, 363 ||
E Fém. πλαγκτός, Eschl. Ag. 593.
Étym. vb. de πλάζω.