πλινθεία

πλινθεῖον

πλίνθευμα
πλινθεῖον, ου (τὸ) briqueterie, Ar. fr. 275 ; Lys. (Harp. vo πλινθεῖον) ||
E Dans une inscr. att. seul. au sens de « plinthe » (v. πλίνθος) CIA. 2 add. 834, b, 2, 67 (329 av. J.-C.), v. Meisterh. p. 41.
Étym. πλινθεύω.