πλινθίς
πλινθοποιέω-ῶπλινθίς, ίδος
(ἡ)
[ῐδ] objet en forme de
brique :
1 carreau d’une étoffe,
Callix. (Ath.
206c)
||
2 cadran solaire,
Plut. M.
410e ||
3 pierre à aiguiser,
Anth. 6, 295
||
4 c. πλινθίον 8, Nicom. Arithm. 114, 131 ;
Théon Sm. 41,
18.
Étym.
dim. de πλίνθος.