πλουσιάω-ῶ

πλούσιος

πλουσιότης
πλούσιος, α, ον :
1 riche, opulent, p. opp. à πένης, Hés. O. 22 ; Eur. El. 394 ; à πτωχός, Soph. O.R. 455 ; πλ. τινος, Eur. Or. 394 ; Plat. Rsp. 521a ; τινι, Plut. Cato ma. 18, riche de qqe ch. ; ἔν τινι, NT. Eph. 2, 4, riche en qqe ch. ||
2 p. ext. copieux, abondant, Soph. El. 361, etc. ; Eur. Tr. 1249, etc. ||
Cp. -ώτερος, Plat. Rsp. 408b, Pol. 261e ; Luc. J. tr. 9.
Étym. πλοῦτος.