πλήσμη

πλήσμιος

πλησμίως
πλήσμιος, α, ον, qui remplit, qui rassasie, Ath. 32f, 298f; Plut. Tim. 6 ; τὸ πλήσμιον, Plut. Ant. 24, satiété, dégoût.
Étym. πλήθω.