πνιγεύς

πνιγηρός

πνιγίζω
πνιγηρός, ά, όν [] étouffant, où l’on étouffe, d’où étroit, resserré, Thc. 2, 52 ; Arstt. Probl. 25, 16 ; Plut. Per. 34, etc.
Étym. πνίγω.