ποινάτωρ

ποινάω-ῶ

ποινή
ποινάω-ῶ, se venger sur, acc. ||
E Act. seul. prés. Théano Ep. p. 747 ; pass., seul. ao. pass. part. ποιναθεῖσα [νᾱ] Eur. Hel. 1509. Moy. seul. fut. 1 pl. ποινασόμεσθα [ᾱ] Eur. I.T. 1433.
Étym. ποινή.