πολίτης
Πολίτηςπολίτης, ου
[ῑ]
I adj. m. de la cité, de l’État, Eschl. Sept. 253 ; Ar. Eccl. 574 ||
II subst. ὁ π. :
1 citoyen, Il. 15, 558 ; 22, 429 ; Od. 7, 131 ; Thc. 3, 42 ; Plat. Gorg. 517c, etc. ; πόλεως π. Ant. 138, 28, etc. m. sign. ||
2 p.
ext. concitoyen, Eschl.
Sept. 1 ;
Lys. 159, 7 ;
Plat. Prot.
339e,
etc.
Étym.
πόλις.