πολιήτης
πολιῆτιςπολιήτης, ου
(ὁ)
1 habitant d’une ville,
citoyen, Il. 2,
806 ; Sim. fr.
137 (194) Bgk ; usuel dans
Hdt. 1, 37,
etc. ; deux fois chez
les Trag. Eschl. Pers. 556 ; Eur. El. 119 ||
2 concitoyen, Hdt. 1, 37 etc. ||
E Dor. gén. pl. πολιατᾶν,
Pd. I.
1, 74. Ion. et
poét. c. πολίτης.