πολυκοίλιος

πολύκοινος

πολυκοιρανία
πολύ·κοινος, ος, ον [ῠ] commun à plusieurs ou à beaucoup, Pd. P. 2, 77 ; Soph. Aj. 1192 ; Arstt. Nic. 1, 9, 4.
Étym. π. κοινός.