πολυμήτης

πολύμητις

πολυμήτωρ
πολύ·μητις, ιος (ὁ, ἡ) [ῠ]
1 très prudent, très sage, Il. 1, 311. etc. ; Od. 21, 274 ; Ar. Vesp. 351 ||
2 p. suite très habile, en parl. d’Hèphæstos, Il. 21, 355 ; de l’art, Orph. Arg. 124, etc. ||
E Dat. -ιδι, Orph. l. c.
Étym. π. μῆτις.