πολυτιμητίζω

πολυτίμητος

πολυτιμία
πολυ·τίμητος, ος, ον [ῠῑ]
1 très honoré, Ar. Ach. 807, Vesp. 1001, etc. ; par moquerie amicale, Plat. Euthyd. 396d ||
2 très estimé, précieux, Epich. fr. 48 Ahrens ; Ar. Ach. 759 ; fr. 344, 9 Dind. ||
E Fém. -η, Ar. Pax 978.
Étym. π. τιμάω.