ποντοπόρος

ποντο·πόρος, ος, ον, qui parcourt la mer, en parl. de navires, Il. 1, 439 ; 2, 771 ; Od. 12, 69 ; Soph. Ph. 721, Aj. 250 ; en parl. de matelots, Hom. Ep. 8, 1 ; d’animaux, Mosch. 2, 49.