προκακοπαθέω-ῶ

πρόκακος

προκακόω-ῶ
πρό·κακος, ος, ον [ᾰ] très mauvais : κακὰ πρόκακα, Eschl. Pers. 986, 991, maux terribles.
Étym. π. κακός.