προμαχόρμα

πρόμαχος

Πρόμαχος
πρό·μαχος, ος, ον []
1 qui combat aux premiers rangs, Il. 3, 31 ; 4, 354 ; Od. 18, 379 ; Pd. I. 7, 6 et 49 ; en parl. d’une lance, Soph. Tr. 856 ||
2 qui combat pour, défenseur de, gén. Eschl. Sept. 418, 482 ; ép. de certains dieux (Athèna, Alciphr. 3, 3, 51 ; Hèraklès, Paus. 9, 11, 4 ; Hermès, Paus. 9, 22, 1).
Étym. π. μάχη.