προοιμιάζω
προοιμιακόςπρο·οιμιάζω, Anth.
1, 114, etc.,
d’ord. moy.
προοιμιάζομαι par
contr. att. φροιμιάζομαι, (f.
-άσομαι, ao. sans
augm. προοιμιασάμην ou ἐφροιμιασάμην,
pf. πεπροοιμίασμαι et
πεφροιμίασμαι) faire un préambule, un
exorde, Eschl. Ag. 1354 ; Xén. Mem. 4, 2, 4 ; Plat.
Leg. 723c, etc. ; avec un rég. dire en
manière d’exorde ou de préambule,
acc. Plat.
Lach. 178f ; Eur. I.T. 1162 ; avec un rég. de
pers. : θεοὺς φρ.
Eschl. Eum.
20, commencer par invoquer les dieux ;
au pass. être composé ou dit en forme de préambule, Luc. Nigr. 10 ||
E Ao. προοιμιασάμην,
Plat. Leg.
724 ; ἐφροιμιασάμην, Arstt.
Poet. 24, 14 ;
pf. au sens
pass. πεπροοιμίασμαι, Luc. Nigr. 10 ; πεφροιμίασμαι,
Arstt. Metaph.
2, 1, 5.
Étym.
προοίμιον.