προπέτεια
προπετεύομαιπροπέτεια, ας
(ἡ) précipitation, promptitude
inconsidérée, témérité, Isocr.
100c ;
Dém. 420, 11 ;
Arstt. Nic.
7, 8, 8 ; Pol.
10, 6, 2 ; p. opp.
à σωφροσύνη, Dém. 420, 11 ; joint à θρασύτης,
Dém. 612, 28 ;
à ἀπόνοια,
Dém. 1097, 29.
Étym.
προπετής.