προσκόπιον

πρόσκοπος

προσκοπτικός
πρό·σκοπος, ος, ον :
1 qui observe en avant, d’où subst. ὁ πρ. avant-poste, vedette, Xén. Lac. 12, 6 ; au pl. éclaireurs, Xén. Cyr. 5, 2, 6 ; DC. 40, 10, etc. ||
2 qui pourvoit, qui prend soin de, Pd. fr. 231 (255) Bgk.
Étym. π. σκοπός.