πρόσκοπος
προσκοπτικόςπρό·σκοπος, ος,
ον :
1 qui observe en avant,
d’où subst.
ὁ πρ. avant-poste, vedette, Xén. Lac. 12, 6 ; au pl. éclaireurs,
Xén. Cyr.
5, 2, 6 ; DC.
40, 10, etc.
||
2 qui pourvoit, qui prend
soin de, Pd. fr. 231
(255) Bgk.
Étym.
π. σκοπός.