προσκοπή, ῆς (ἡ) action de s’avancer en reconnaissance,
Thc. 1, 116 ;
DC. Exc.
82, 57.
Étym.
προσκέπτομαι.
προσκοπή
προσκόπησιςπροσκοπή, ῆς (ἡ)
1 c. πρόσκομμα, NT. 2 Cor. 6, 3 ||
2 heurt, fig. haine, inimitié, joint
à φθόνος, Pol. 6, 7, 8, etc. ; à μῖσος, Pol. 30, 20, 8 ; à ἀλλοτριότης, Pol.
31, 18, 4, etc.
Étym.
προσκόπτω.