προσφθεγκτός

πρόσφθεγμα

προσφθείρομαι
πρόσφθεγμα, ατος (τὸ)
1 parole adressée à qqn, au plur. Eschl. Ch. 876 ; Eur. Ion 401 ; au sg. Soph. Aj. 500, Ph. 235 ; Eur. Her. 573 ||
2 appellation, nom, Eschl. Ag. 903 au plur.
Étym. προσφθέγγομαι.