προσφευκτέον

πρόσφημι

προσφθέγγομαι
πρόσ·φημι, (impf. ou ao. 2 προσέφην, f. προσφήσω) adresser la parole à, acc. Il. 4, 401 ; abs. Il. 13, 768 ; Od. 11, 565 ||
Moy. (inf. ao. 2 προσφάσθαι) m. sign. Od. 23, 106.
Étym. π. φημί.