προσφωνηματικός

προσφώνησις

προσφωνητέον
προσφώνησις, εως ()
1 paroles ou discours qu’on adresse à qqn, DH. Rhet. 5, 1 ; Lgn 26 ||
2 p. anal. lettre, Parménisc. (Ath. 156d) ||
3 dédicace, Plut. T. Gracch. 8.
Étym. προσφωνέω.