πρόσθιος
προσθλάω-ῶπρόσθιος, α,
ον :
1 placé par devant, de
devant, Xén. Cyn. 9, 19 ; Plat. Tim. 91e, etc. ; p. opp. à
ὀπίσθιος, Hdt.
2, 69, etc. ;
à πρανής,
Arstt. G.A.
1, 13, 5 ||
2 reçu par devant,
en parl. de blessures, Anth. 9, 279.
Étym.
πρόσθεν.