προστρίϐω

πρόστριμμα

πρόστριψις
πρόστριμμα, ατος (τὸ)
1 disgrâce, infortune qui s’attache à qqn, Eschl. Ag. 395 ||
2 débris, fragment, Plut. M. 99c.
Étym. προστρίϐω.