προσζημιόω-ῶ

πρόσηϐος

προσηγορέω-ῶ
πρόσ·ηϐος, ος, ον, adolescent, Xén. Cyr. 1, 4, 4 ; DH. 2, 71, etc. ; en parl. d’une jeune fille, presque nubile, Cléarq. (Ath. 548b).
Étym. π. ἥϐη.