προσηλυτεύω

προσήλυτος

προσήλωσις
προσήλυτος, ος, ον []
1 étranger établi dans un pays, Spt. Ex. 12, 49 ||
2 fig. prosélyte, nouveau converti, NT. Matth. 23, 15 ; Ap. 2, 10.
Étym. προσελεύσομαι.