προτίμιον

πρότιμος

προτιμυθέομαι
πρό·τιμος, ος, ον [ῑ] plus honoré, plus estimé que, gén. Xénophan. (Ath. 414b) ; Plat. Eryx. 393d ; abs. Plat. Leg. 947d ; Luc. J. tr. 7 ; El. N.A. 8, 4, etc. ||
Cp. προτιμότερος, Plat. Eryx. 393d.
Étym. π. τιμή.