πρωτόλειον

πρωτό·λειον, ου (τὸ) Lyc. 1228 ; d’ord. au plur. τὰ πρωτόλεια, première part d’un butin, d’où, en gén., prémices, Lyc. 298 ; Jos. A.J. 4, 8, 22 ; fig. Eur. Or. 382 ; DH. 4, 30.