ψευδώμοτος

ψευδώνυμος

ψευδωνύμως
ψευδ·ώνυμος, ος, ον [ῠ] qui porte ou se donne un faux nom, Eschl. Pr. 717, Sept. 670 ; Phil. 2, 161 ; NT. 1 Tim. 6, 25 ; Plut. M. 220c, etc.
Étym. ψ. ὄνομα.