ψόα

ψογερός

ψογέω-ῶ
ψογερός, ά, όν, enclin à blâmer, Pd. P. 2, 100 ; El. V.H. 3, 7 ||
Sup. -ώτατος, Plut. Cim. c. Luc. 1.
Étym. ψόγος.