ψυχαλγής

ψυχαπάτης

ψυχάριον
ψυχ·απάτης, ου [ῡᾰᾰ] adj. m. :
1 qui trompe l’âme, Anth. 12, 256 ||
2 qui séduit, captive ou réjouit l’âme, Anth. 5, 106 ; Eratosth. (Clém. 183).
Étym. ψ. ἀπατάω.