ψυχοδαΐκτης

ψυχοδοτήρ

ψυχοδότης
ψυχο·δοτήρ, ῆρος (ὁ) [ῡ] qui donne l’âme ou la vie, Anth. 9, 525, 24.
Étym. ψ. δοτήρ.