πταρμός

πτάρνυμι

πτάς
πτάρνυμι, Cass. Probl. 44, d’ord. moy. πτάρνυμαι (seul. prés. et impf.) c. πταίρω, Xén. An. 3, 2, 9 ; Arstt. Probl. 33, 10, etc.
Étym. Onomatopée ; cf. lat. sternuō.