Πυλᾶτις

πυλαωρός

πυλεών
πυλα·ωρός, οῦ (ὁ) [ῠ] gardien des portes, Il. 21, 530 ; 24, 681 ; en parl. de chiens, Il. 22, 69 ; particul. en parl. de Cerbère, Anth. 7, 319.
Étym. p. *πυλαϝορός, de πύλη, ὤρα ; cf. πυλωρός.