πυοποιέω-ῶ

πυοποιός

πυορροέω-οῶ
πυο·ποιός, ός, όν [ῡ] qui fait suppurer, Diosc. 2, 181 ; Arét. Cur. m. acut. 2, 6.
Étym. πῦον, ποιέω.