πυρίτης

πυρῖτις

πυριτόκος
πυρῖτις, ίτιδος (ἡ) [ῠῑῐδ]
1 autre n. de la plante πύρεθρον, Nic. Th. 683, etc. ||
2 πυρῖτις νάρδος, Gal. 13, 213, autre n. de la plante θυλακῖτις.
Étym. fém. du préc.