πυρόεις

πυρόεις, όεσσα, όεν [ῠ] de feu, enflammé, ardent, A. Rh. 3, 1377 ; fig. Opp. C. 1, 388 ; Anth. 5, 15 ; 9, 132 ; subst. ὁ Πυρόεις (s. e. ἀστήρ), Arstt. Mund. 6, 18 ; Cic. N.D. 2, 20, la planète Mars ; οἱ πυροῦντες (p. contr. p. πυρόεντες) Mnésith. (Ath. 358c) sorte de truite.