πυρωτής

πυρωτικός

πυρωτός
πυρωτικός, ή, όν [ῠ] qui a la propriété de brûler, caustique, Diosc. 2, 202, etc. ||
Sup. -ώτατος, Diosc. 3, 78.
Étym. πυρωτός.