πημαντέον

πημονή

πημοσύνη
πημονή, ῆς ()
1 c. πῆμα, Eschl. Pr. 237, etc. ; Soph. Tr. 1189, etc. Thc. 5, 18 (traité) ||
2 sujet d’affliction, d’où, au plur. paroles propres à affliger, Soph. O.R. 363.