ῥινόσιμος

ῥινοτόρος

ῥινοῦχος
ῥινο·τόρος, ος, ον [ῑ] qui perce le cuir des boucliers, ép. d’Arès, Il. 21, 392 ; Hés. Th. 934 ; Nonn. D. 45, 288, etc.
Étym. ῥινός, τείρω.